19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων «Δεν ξεχνώ

Η Γενοκτονία των Ποντίων: Ιστορική Αναδρομή και Οικονομικές Διεκδικήσεις

Η 19η Μαΐου αποτελεί μια ημερομηνία βαθιά χαραγμένη στη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού. Είναι η ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα (1919), δίνοντας την επίσημη έναρξη στη δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Όμως το έγκλημα είχε ξεκινήσει νωρίτερα, προηγήθηκαν ήδη εκτοπισμοί και σφαγές από το 1914.

Χάρτης Γενοκτονίας Ποντίων

Η γενοκτονία οργανώθηκε από το εθνικιστικό κίνημα των Νεοτούρκων, το οποίο ανέλαβε την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1908. Με κεντρικό στόχο τη δημιουργία ενός “καθαρού” τουρκικού έθνους, οι Νεότουρκοι σχεδίασαν και υλοποίησαν πολιτικές εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών – Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων. Η βία συνεχίστηκε και εντάθηκε από το κεμαλικό καθεστώς, που αξιοποίησε αδίστακτες παραστρατιωτικές ομάδες γνωστές ως Τσέτες, για να διαπράξει απερίγραπτες ωμότητες: μαζικές σφαγές, βιασμούς, λεηλασίες, εκτοπίσεις και πορείες θανάτου στα βάθη της Ανατολίας.

Πάνω από 350.000 Πόντιοι κατά εκτιμήσεις, σφαγιάστηκαν ή πέθαναν από τις κακουχίες, την πείνα και τις αρρώστιες. Ο πολιτισμός τους ξεριζώθηκε, τα χωριά αφανίστηκαν, και ο ανθηρός Ποντιακός Ελληνισμός, που για αιώνες ακτινοβολούσε στον Εύξεινο Πόντο, οδηγήθηκε στην προσφυγιά.

Δεν ξεχνάμε – Δεν σιωπούμε

Η γενοκτονία των Ποντίων δεν αποτελεί μόνο μια τραγική σελίδα της ιστορίας μας, αλλά και ένα ζήτημα ζωντανό, ηθικά και πολιτικά ενεργό. Η διεθνής αναγνώριση προχωρά, αλλά δεν είναι αρκετή. Απαιτείται μια ενιαία εθνική στάση, που να στηρίζεται όχι μόνο στην Ιστορία, αλλά και στο Διεθνές Δίκαιο.

Χρήση του όρου «γενοκτονία»:
Ο όρος είναι ιστορικά και νομικά αποδεκτός από σημαντικά κράτη και διεθνείς οργανισμούς, αλλά η Τουρκία αρνείται την έννοια και την κατηγορία.

Ώρα για διεκδίκηση – Και οικονομική

Η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να θέσει επισήμως θέμα αποζημιώσεων για τη γενοκτονία των Ποντίων. Τα εγκλήματα ήταν κρατικά οργανωμένα, στοιχειοθετούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεν παραγράφονται.
Όπως διεκδικούμε γερμανικές αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα, έτσι και η Τουρκία οφείλει ηθικά και υλικά ανταλλάγματα για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων προγόνων μας.

1. Διεκδικήσεις που υποστηρίζονται από οργανώσεις και φορείς απογόνων.

Διεθνή καταδίκη και κυρώσεις για την τουρκική άρνηση της γενοκτονίας.
Αποζημιώσεις απογόνων για τις αρπαγές περιουσιών και τις απώλειες ζωής.
Επιστροφή ή αποζημίωση για μνημεία, ναούς, σχολεία και κειμήλια που καταστράφηκαν ή λεηλατήθηκαν.
Δικαίωμα πρόσβασης στους ιστορικούς τόπους, προσκυνημάτων και ταφών, που σήμερα καταπατούνται ή αλλοιώνονται.

Η μνήμη θέλει πράξη

Η Ποντιακή γενοκτονία δεν είναι απλώς μια ετήσια επέτειος. Είναι ένας διαρκής αγώνας ιστορικής αλήθειας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Είναι χρέος προς τους νεκρούς και τις επόμενες γενιές.

Η αναγνώριση χωρίς διεκδίκηση είναι μισή μνήμη.
Η σιωπή μπροστά στην άρνηση είναι συνενοχή.
Η Δικαιοσύνη αργεί – αλλά έρχεται.

Υ.Γ. Ποιοι ήταν οι Τσέτες;
Οι Τσέτες δεν ήταν οι Νεότουρκοι. Ήταν παρακρατικοί ληστές και φανατισμένοι μουσουλμάνοι αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν από το τουρκικό κράτος ως “εργαλείο εξόντωσης”. Οι Νεότουρκοι σχεδίασαν και οργάνωσαν· οι Τσέτες εκτέλεσαν. Ήταν οι δήμιοι του Πόντου.

Πρώτη news Kορινθίας