Σε μια εποχή που η κλιματική κρίση και οι γεωπολιτικές εντάσεις διαμορφώνουν την επικαιρότητα, μια έρευνα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ξεχασμένο, αλλά εξαιρετικά επίκαιρο σενάριο: το περίφημο μοντέλο του ΜΙΤ από τη δεκαετία του 1970, γνωστό μέσα από το βιβλίο «Όρια στην Ανάπτυξη».
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Η ανάλυση
αυτή είχε προειδοποιήσει για μια πιθανή οικονομική και κοινωνική
κατάρρευση μέσα στον 21ο αιώνα, εξαιτίας της υπερκατανάλωσης φυσικών πόρων
και της εξάντλησης του περιβάλλοντος.
Το νέο
καμπανάκι κινδύνου
Η πρόσφατη έρευνα
ενημερώνει το αρχικό μοντέλο με σημερινά δεδομένα και καταλήγει σε μια
ανησυχητική διαπίστωση: το 2040 παραμένει το κρίσιμο χρονικό
όριο για το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού, εφόσον η πορεία της ανάπτυξης
συνεχίσει αδιάκοπα.
Η
πρωτοβουλία ανήκει στη Γκάγια Χέρινγκτον, νέα ερευνήτρια που
ανέλαβε να αντιπαραβάλει τις προβλέψεις του ΜΙΤ με τους σύγχρονους δείκτες:
- παγκόσμιος πληθυσμός
- παραγωγή και διανομή τροφίμων
- εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου
- ένταση βιομηχανικής
δραστηριότητας
- εξάντληση μη ανανεώσιμων πόρων
(ουράνιο, πετρέλαιο)
- επίπεδα παγκόσμιας ευημερίας.
Το
αποτέλεσμα; Οι καμπύλες των γραφημάτων ευθυγραμμίζονται με
ανησυχητική ακρίβεια με τις αρχικές προβλέψεις, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα
ουσιαστικό εδώ και μισό αιώνα.
«Η εμμονή
στην ανάπτυξη δεν είναι βιώσιμη»
Η Χέρινγκτον
προειδοποιεί ότι η τυφλή εμμονή στην απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη οδηγεί
σε αδιέξοδο:
«Ακόμη και με την ταχεία εξέλιξη της τεχνολογίας, αν δεν αλλάξει η φιλοσοφία του συστήματος, η πτώση της ευημερίας και της παραγωγής είναι αναπόφευκτη».
Ωστόσο,
αφήνει και ένα παράθυρο αισιοδοξίας: αν οι κοινωνίες επιλέξουν να
εγκαταλείψουν το μοντέλο της αέναης κατανάλωσης και να στραφούν σε βιώσιμες
λύσεις – με ισορροπημένη διαχείριση πόρων, μείωση εκπομπών και
ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης – τότε υπάρχει πιθανότητα η καμπύλη να
μετατραπεί σε μια σταθερή και βιώσιμη τροχιά.
Ένα παράθυρο
που κλείνει
Η
προειδοποίηση όμως είναι επείγουσα: αυτό το «παράθυρο ευκαιρίας» στενεύει
γρήγορα, καθώς η κλιματική αλλαγή, οι ανισότητες και
η εξάντληση πόρων επιταχύνουν την πορεία προς το κρίσιμο
σημείο καμπής.
Η μελέτη του
Χάρβαρντ έρχεται ως υπενθύμιση ότι το ΑΕΠ δεν μπορεί να είναι το
μοναδικό μέτρο προόδου. Αντίθετα, χρειάζεται ριζική αλλαγή φιλοσοφίας για
να αποφευχθεί το σενάριο μιας παγκόσμιας κατάρρευσης που –όπως όλα δείχνουν–
δεν βρίσκεται στο μακρινό μέλλον, αλλά ίσως μόλις μια γενιά μακριά.
Το 2040 δεν είναι πλέον θεωρία. Είναι μια πραγματικότητα που πλησιάζει απειλητικά – κι αυτό καθιστά την επιλογή για δράση πιο αναγκαία από ποτέ.
difernews.gr
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
0 Σχόλια