Δαίμονες, (αν-)ίερες αυθαιρεσίες, ο Αη Λιάς και ένα ηλιουπολίτικο παραμύθι «ξεφτιλισμού» μιας πόλης, εμπνευσμένο από το 1950.

Μία σύντομη εισαγωγή για το παραμύθι μας:

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο στις πλαγιές του Υμηττού υπήρχε ένα παλιό ξωκλήσι στο δάσος. Γύρω από το εκκλησάκι, οι κάτοικοι του χωριού έστηναν τα γλέντια τους, τις γιορτές τους, έκαναν τις εκδρομές τους και έτσι η τοποθεσία κατέκτησε μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και στη μνήμη των χωριανών, ορίζοντάς την ως ένα από τα πιο εμβληματικά τοπόσημα.

Μετά από σχεδόν 100 χρόνια ύπαρξης του παρεκλησίου (2019), ο ιερέας του ναού αποφασίζει να χτίσει μια αυθαίρετη υπερκατασκευή, πνίγοντας το γραφικό εκκλησάκι κάτω από τούβλα και μπετά. Οι τοπικοί άρχοντες κάνουν τα «στραβά μάτια» γιατί η υπόθεση μυρίζει ψήφους ποιμνίου και επιτρέπουν με τον τρόπο τους τον ιερέα να «παρτάρει», εις βάρος των κατοίκων, της πόλης, του βουνού και του ίδιου του προϋπάρχοντος ναού.

Μετά από ένα μπαλάκι ευθυνών μεταξύ των αρμοδίων υπηρεσιών και δικαστικές διαμάχες, το αυθαίρετο κρίνεται κατεδαφιστέο και ορίζεται πρόστιμο για τον ιερέα. Με την προηγούμενη σύσταση δημοτικού συμβουλίου, λαμβάνεται η απόφαση να εκπονηθεί μελέτη για την κατεδάφιση του παράνομου περιβλήματος, ώστε να διατηρηθεί το παραδοσιακό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.

Και τώρα αρχίζει το κυρίως μέρος του παραμυθιού μας: Κι ενώ όλα δείχνουν να βαίνουν προς τη λογική, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά… Διότι ενώ ακόμα και η επίσημη Εκκλησία αντιτάχθηκε στην πράξη του ιερέα του Πρ. Ηλία, υπάρχει και θρησκευτικός τοπάρχης από άλλη ενορία (Αγία ΜΑρίνα βεβαίως βεβαίως), με μεγάλη μάλιστα επιρροή στο ποίμνιο και ξεδιάντροπο παρεμβατικό πολιτικό λόγο. Και όπως ξέρουμε, το ποίμνιο καμιά φορά είναι πιο πιστό στο λόγο του τοπικού βοσκού, από ότι στο Λόγο του Θεού. Και το ποίμνιο πάει και στην κάλπη…

Και κάπως έτσι στήνεται ένα τοπικό συστηματάκι αλληλοεξαρτήσεων, με αιρετούς και δημαρχέους να μπλέκουν τα γένια τους με εκείνα των ιερών βοσκών. Και κάπως γίνεται και τα βρίσκουν κάτω από το τραπέζι όλοι αυτοί μεταξύ τους και τα παραδοσιακά ορεινά εκκλησάκια, από σύμβολα της Πίστης γίνονται πολυκαταστήματα και ο καημένος Αη Λιας διοργανωτής δεξιώσεων, γάμων και τα τοιαύτα. Το αποτέλεσμα είναι όλη αυτή η ιστορία να ευτελίζει και να σπιλώνει και την αξία της Πολιτικής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και της Πίστης και της Εκκλησίας. Διότι όταν πέφτει αξιακή φθήνια, αλαζονεία και ναρκισσισμός στο τιμόνι ενός θεσμού, το πρώτο που λερώνεται δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ο ίδιος ο θεσμός.

Και ενώ όλα αυτά καλά κρατούν και καθορίζουν το μέλλον της πόλης, δίνεται όλο το θάρρος στο Σκοτεινό Μέγα Μάγιστρο (γιατί δεν του μαζεύουν τη γλώσσα από την αρχή) και Θρησκευτικό Τοπάρχη που προαναφέραμε, να αποκαλεί δαίμονες όσους απαιτούν αποκατάσταση του τοπίου και κατεδάφιση του αυθαίρετου και να προειδοποιεί ότι όλοι μας θα πεθάνουμε και θα θαφτούμε, ενώ η αποπεράτωση του αυθαιρέτου θα έχει ολοκληρωθεί. Τί λέγαμε; α ναι! Και μετά που λέτε, τελειώνει η θητεία της δημοτικής αρχής και Ω ΘΑΥΜΑ, ΘΑΥΜΑ! Το αυθαίρετο στέκει ακόμα εκεί αγέρωχο και καμαρωτό να ατενίζει το λεκανοπέδιο μασουλώντας το ένα από τα παραδοσιακά ξωκλήσια του Αη-Λια στον Υμηττό. Και εκ του θαύματος, στην ουσία ένας καταπατητής συνεχίζει να ξεφτιλίζει ανενόχλητος μία ολόκληρη πόλη με τα τερτίπια του. Τουλάχιστον δεν ξεφλούδισε αυτός ο δήμαρχος την καυτή πατάτα και θα την δώσει στον επόμενο…

Η ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

ypsilitasi.gr